Aslında yöntemin asıl amacı bebeğin kendi uykuya geçişini sağlamaktır. Önce yöntemin nasıl uygulandığını aktarıp sonrasında gerekli olup olmayan kısımlarını konuşacağız.
Yöntem şu şekilde ilerler. Bebeğinizin uzağında ancak yatağına yakın bir noktada sandalye ile konumlanıp gerektiğinde bebeğe destek olarak ilerleyip günden güne sandalyenin konumunu odanın dışına kadar uzaklaştırarak kademeli olarak odadan çıkmayı anlatır. Yani bebeğinizi yatağına bıraktınız sandalyenize oturdunuz ve ağlamayı beklediniz. Ağlama gelene kadar müdahale etmiyor ağlama başlayınca gidip yatakta gerekli bütün müdahaleleri yapıyoruz kucağa alma, pış pış , el tutma öpme sarılma gibi. Sakinleşince desteği kesip sandalyemize oturuyoruz. Gün gün temastan sonra sandalyeyi yataktan uzaklaştırıp son aşamada odadan çıkarak bebeğin kendi uyumasını bekliyoruz. Yöntemde 2 saatte kadar uyutma çabasından bahseder. Ve sizin odadan sonuç olarak bebeğiniz uyumadan çıkmanıza yönelik adımlar uygulatır. Ancak 30-45 dakika içerisinde uykuya geçemeyen bir bebeğin zaman ilerledikçe uykuya geçişi daha zor olacaktır.
Burada önemli noktalar vardır ve bu noktalar uzun vadede problem oluşturabilir. Öncelikle biz hiçbir zaman bebeğimiz uyumadan odadan çıkmamalıyız. Uykuya henüz geçmemiş bir bebeğin size ihtiyaç duyduğu anda oda olmuyor oluşunuz onun çaresizlik hissi kazanmasına sebep olabilir. Haricinde yöntemin yaklaşımı ve ilerleyişi , uzaklaşıp odadan çıkma haricinde çok etkilidir. Yumuşak bir geçiş her zaman sizi sonuca daha kolay ulaştırır. Sandalye kısmını kullanmadan oda içerisinde doğru konumlanarak gerektiğinde destek olup ağlama kesilip sakinleşme olunca desteğinizi keserek zamanla bebeğinizi bağımsız uykuya alıştırabilirsiniz.
Yine her zaman söylediğim gibi adımlar uygularken ya da bir yöntem üzerinden ilerlerken herhangi bir ilerleme kaydederken her zaman kararlı olmamız gerekir. Değişken tavırlar bebeğinizin kafa karışıklığı yaşamasına sebep olur ve uyumak istese de uykuya geçişi çok zor bir hale gelir.
